Romanticismo    
    Editora del fonograma:    
    Alhambra Longman    
por Nuria Espert    

    Este poema forma parte del acervo de la audiovideoteca
    de Palabra Virtual

Adiós, ríos; adiós.fontes,
adiós, regatos pequeños;
adiós, vista dos meus ollos;
non sei cándo nos veremos.

Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criéi,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantéi,

prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,

muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campanillas trimbadoras
da igrexiña do lugar,

amoriñas das silveiras
que eu lledaba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adiós, para sempre adiós!

¡Adiós, groria! ¡Adiós, contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conoso
por un mundo que non vin!

Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, Canto ben quero...
¡Quén pudera no o deixar...!


***

Mais son probe e, ´mal pecado.,
a miña terra n´é miña,
que hastra lle dan de prestado
a beira por que camiña
ó que nacéu desdichado.

Téñovos, pois, que deixar,
hortiña que tanto améi,
fogueiriña do meu lar,
arboriños que prantéi,
fontiña do cabañar.

Adiós, adiós, que me vou,
herbiñas do camposanto
donde meu pai se enterróu,
herbiñas que biquéi tanto,
terriña que vos crióu,

Adiós, Virxe da Asunción,
branca como un serafín:
lévovos no corasón;
pedídelle a Dios por min,
miña Virxe da Asunción.

Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do Pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.

Xa se oien lonxe, máis lonxe ...
Cada balada é un dolor;
voume soio, sin arnmo ...
Miña terra, ¡adiós!, ¡adiós!
¡Adiós tamén, queridiña …!
¡Adiós, por sempre quizáis…!



De: Cantares gallegos

ROSALÍA DE CASTRO